Μήπως εμείς πρέπει να αλλάξουμε;

Το να είσαι ευτυχισμένος δίπλα σε κάποιον δε σημαίνει αυτομάτως ότι όλα είναι τέλεια, αλλά ότι εσύ αποφάσισες να δεις πέρα από τις ατέλειες. Αφήνουμε όμως ποτέ τον εαυτό μας να δει πέρα από τις ατέλειες του άλλου; Ή μήπως δαιμονοποιούμε τη συνήθεια ως άλλοθι για την αποτυχία των σχέσεών μας;

Ξεκινώντας μια σχέση εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να δούμε τα ελαττώματα του άλλου. Όταν όμως έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να εντάξουμε τις συνήθειες και τις ανάγκες του άλλου στη δική μας πραγματικότητα, τότε καταλήγουμε στην απομυθοποίηση του συντρόφου μας αλλά και της ίδιας της σχέσης. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την πληθώρα επιλογών και την ψευδαίσθηση ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει η τελειότητα, μας οδηγεί αυτομάτως στη δυστυχία και στην αίσθηση του ανικανοποίητου. Χάνουμε τη διάθεση και την υπομονή να βελτιώσουμε τη σχέση μας και αφήνουμε το σύντροφό μας στο περιθώριο.  Φυσικά το καλύτερο θα ήταν όταν επιλέγουμε το σύντροφό μας να έχουμε και τη δυνατότητα να κρατήσουμε μόνο τα προτερήματά του και όσα από αυτά μας βολεύουν και να πετάξουμε ταυτόχρονα τα ελαττώματά του. Ειδικά όταν σε αυτά τα ελαττώματα προσθέσουμε και μικρές άλλες καθημερινές συνήθειες, που ενώ στην αρχή δεν μας ενοχλούσαν και τώρα τις βρίσκουμε τρομερά ενοχλητικές, τότε θα αισθανόμασταν ότι βρήκαμε τον τέλειο σύντροφο. Μήπως όμως αυτά που μας ενοχλούν είναι αυτομάτως και ελαττώματα δικά μας που ακόμη δεν έχουμε αποδεχτεί; Το θέμα εδώ είναι τι θεωρούμε εμείς και τι όχι σημαντικό σε μια σχέση. Εμείς πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε μέσα μας αυτά που θεωρούμε σημαντικά και πρωτεύοντα σε ένα σύντροφο και μετά να ορίσουμε την ευτυχία.

Κανείς δεν είναι τέλειος. Ποιος όμως είναι σε θέση να δεχτεί τη διαφορετικότητα του άλλου και να την εντάξει στη δική του πραγματικότητα και στα δικά του θέλω; Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι. Και είναι δύσκολο γιατί κάθε φορά σε κάθε νέα σχέση  κάνουμε το ίδιο λάθος. Συγκρίνουμε. Συγκρίνουμε και προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον, αντί να επανεφεύρουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη νέα μας σχέση. Δεν δίνουμε την ευκαιρία στο σύντροφό μας να μας δείξει τη διαφορετικότητά του και μετά να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι αν θα επιλέξουμε ή όχι να είμαστε μαζί του. Δεν πρέπει να εστιάζουμε σε αυτά που επιθυμούμε να αλλάξουμε στο σύντροφό μας, αλλά σε αυτά που εμείς οι ίδιοι πρέπει να αλλάξουμε στον εαυτό μας για να φτάσουμε τη σχέση μας στο σημείο που θέλουμε. Να αφήσουμε το σύντροφό μας να σμιλέψει και να δημιουργήσει τον ιδανικό μας εαυτό, να μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι. Να μας οδηγήσει στην ατέρμονη προσωπική εξέλιξη και στην πραγμάτωση των ονείρων και των αξιών μας. Αν επιθυμούμε πραγματικά να αλλάξουμε τον άλλον, πρέπει να έχουμε τη διάθεση να αλλάξουμε και εμείς. Η ισορροπία βρίσκεται στη μέση και όχι στα άκρα.